Ακολουθεί το χρονικό, ενός γάμου που διαρκεί 20 χρόνια. Τα μυστικά του είναι η εκατέρωθεν κατανόηση, η αλληλοϋποστήριξη και ο χώρος που αφήνει ο ένας στον άλλο, όμως ας ξεκινήσουμε από τα βασικά…

Από τον Αχιλλέα Παπαδήμα*

Ιούνιος του 1985.

Στο διάλειμμα ανάμεσα στη Γυμναστική και τη Φυσική, η Πηνελόπη είπε το “ναι”. Ναι, η Πηνελόπη είπε το “ναι”! Προσπάθησα να χοροπηδήσω από τη χαρά μου, αλλά φόραγα κάτι ποδοσφαιρικά παπούτσια με τάπες και σωριάστηκα στο γαρμπίλι που είχε το σχολείο της Γκράβας για προαύλιο. Το ίδιο απόγευμα την πήρα τηλέφωνο. Το σήκωσε ο Γιάννης, ο πιο γλυκός άνθρωπος του κόσμου -που να ‘ξερα ότι θα γίνει πεθερός μου σε 15 χρόνια! Η προεφηβική συστολή με έκανε να κλείσω το τηλέφωνο όταν άκουσα τη φωνή του -που να ‘ξερα ότι 30 χρόνια μετά θα λαχταρούσα να ακούω αυτή τη φωνή όταν υπέφερε στην εντατική. Τέλος πάντων, για να μην σας τα πολυλογώ, ο σχολικός έρως με την Πηνελόπη κράτησε 1-2 μήνες, αλλά το δέσιμο παρέμεινε δυνατό. Συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα, να πηγαίνουμε διακοπές και να βρισκόμαστε σε κοινές παρέες, καθένας με τη σχέση του.

Αύγουστος 1998

Διακοπές στη Φολέγανδρο. Η παρέα είναι τεράστια, άλλοι ζευγαρωμένοι, άλλοι σόλο. Εκείνη την περίοδο έτυχε να είμαστε ελεύθεροι και οι δύο, προερχόμενοι, μάλιστα, από δύσκολα γκομενικά τερτίπια. Ήρθε από μόνο του, ήταν σαν μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Σμίξαμε για δεύτερη φορά και τώρα, αντί για ποδοσφαιρικά παπούτσια, φόραγα σαγιονάρα με μαργαρίτα στη διχάλα. Πάλι γλίστρησα.

Νοέμβριος του 2000.

Με τον Θοδωρή, τον Μάρκο και τον Νίκο τον κουμπάρο κρυφτήκαμε πίσω από έναν ευκάλυπτο στο πάρκινγκ της εκκλησίας. Γραβάτα δεν φορούσα ακόμη, ούτε καν το σακάκι κι ας ήταν τσουχτερός ο βοριάς που κατέβαζε η Πεντέλη. Ως γνήσια απότοκα της πασοκικής ευμάρειας ανοίξαμε ένα Lagavulin και το ήπιαμε με μεγάλες βιαστικές γουλιές κάνοντας πάσα το μπουκάλι.

Συγγενείς και φίλοι γέμιζαν την εκκλησία, σε λίγο θα ερχόταν και η Πηνελόπη, αλλά εγώ, ως άλλος Οδυσσέας (τρομάρα μου!) δεν βιαζόμουν. Νησί των Λωτοφάγων ήταν για μένα αυτός ο ευκάλυπτος στο πάρκινγκ και κόντεψα να ξεχαστώ παρέα με τους κολλητούς από το Δημοτικό, που αντί για μελιστάλαχτο καρπό με κερνούσαν 16άρι single malt. Κόρνες! Έφτασε η νύφη! Ο Μάρκος, εκπαιδευμένο στέλεχος πολυεθνικών, ανέλαβε να δέσει με ευκλείδεια ακρίβεια τον κόμπο της γραβάτας μου και τρέξαμε.
Η τελετή πέρασε γρήγορα. Η Πηνελόπη έλαμπε, αυτό είναι σίγουρο. Κατά τα άλλα δεν θυμάμαι και πολλά να σου πω. Στις φωτογραφίες, πάντως, φαίνομαι κάπως χλωμός με ένα ηλίθιο χαμόγελο…

Ιανουάριος του 2005.

Συνωστισμός έξω από το δωμάτιο στο μαιευτήριο. Ένας τεράστιος ροζ αρκούδος μπλοκάρει τον διάδρομο διαχωρίζοντας με έναν μαγικό τρόπο τους “να βγάλω την υποχρέωση” με τους “πραγματικά ενδιαφέρομαι” επισκέπτες. Η Πηνελόπη, ταλαιπωρημένη από την καισαρική, χρειάζεται μόνο το χέρι μου στο χέρι της και τη βεβαιότητα ότι το μωρό στη γυάλα είναι καλά. Είχε και τα δύο.

Ιούνιος του 2012.

Στο πάρτυ του σχολείου, η μπάντα του δασκάλου της μουσικής έπαιζε swing και το προαύλιο γέμισε από αλαλάζοντα πιτσιρίκια και γονείς που χόρευαν ο καθένας στον ρυθμό του. Κάποιοι χασάπικο, άλλοι καραγκούνα. Η Αγγελική, περήφανη απόφοιτος της Β’ Δημοτικού, στροβιλιζόταν με το παρδαλό φουστανάκι της και μοίραζε αφειδώς χαμόγελα, αδιαφορώντας για την εμβληματική απώλεια των μπροστινών της δοντιών. Μακάρι να μπορούσα να αδιαφορήσω κι εγώ για την απώλειά μου. Εκείνη την ημέρα, το πρωί συγκεκριμένα, μου είχε ανακοινωθεί το κλείσιμο της εταιρείας που εργαζόμουν. Κρίση.
Τα βάλαμε κάτω με την Πηνηλόπη. Κόψαμε από εδώ, κόψαμε από ‘κει, αποδείχτηκε ότι μπορούμε και με λιγότερα. Αρκεί να είμαστε μαζί. “Κάποιοι γκρινιάζουν επειδή τα τριαντάφυλλα έχουν αγκάθια. Εγώ είμαι ευγνώμων που τα αγκάθια έχουν τριαντάφυλλα”, έγραφε ο Γάλλος συγγραφέας Alphonse Karr και κάπως έτσι πορευτήκαμε.

Νοέμβριος 2019
Την ημέρα της επετείου των 19 χρόνων γάμου, η Πηνελόπη είχε ιδιαίτερα μαθήματα μέχρι τις 9 το βράδυ, η Αγγελική προετοιμαζόταν (με τα χίλια ζόρια!) για διαγώνισμα στα Αρχαία και εγώ ήμουν πανευτυχής που επέστρεψα στο γράψιμο ύστερα από μια επταετία γεμάτη διαφορετικού τύπου δουλειές. Περάσαμε το βράδυ με πίτσα και κόκα κόλα, προσπαθώντας να κρύψουμε την κούραση της ημέρας που προηγήθηκε. Υποσχεθήκαμε να γιορτάσουμε τα 20 χρόνια γάμου με πιο λαμπρό τρόπο, αλλά ξέρεις κάτι; Τι σημασία έχει η επέτειος όταν κάθε μέρα αισθάνεσαι ότι είσαι νιόπαντρος;

photo credit: artmatina.com

*Γεννήθηκε στο κέντρο της Αθήνας και σπούδασε Οικονομικά και Δημοσιογραφία. Ντύνεται πρόχειρα στις επίσημες περιστάσεις και επίσημα στις πρόχειρες. Λατρεύει τους καλούς ανθρώπους, τη μουσική και το γράψιμο, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά.